Volgas met “lege” letterkaart aan de finish.
Ondanks de zware inspanningen van ons team hulde voor de organisatie: men heeft alle registers opengetrokken om er een attractieve Wampex van te maken. We hebben onderweg eigenlijk niets eens op het horloge gekeken: steeds weer opletten geblazen (op letters of op de valkuilen in het parcours). Onderweg hebben we weer domme fouten gemaakt, ondanks dat we elk jaar met elkaar afspreken er nu eindelijk eens niet in te stinken. Net als 4 jaar geleden verlieten we de zaal van De Stripe via de ZW-route en vonden meteen al de eerste letter.
Tot en met route 3 (kleintje doorsteek) ging het goed. Tenminste als “kleintje doorsteek” eindigde op een Wampie. Bij route 4 kwamen we tot de conclusie 3x links en als laatste rechts tot memorie 3 (het oranje touw rond een boom). Maar we zijn enigszins afgeweken van de route: 5x links door een zijpad over het hoofd te zien en een telfout. Hierdoor liepen we in de armen van Post A. Dus weer terug en vlakbij een 4-sprong zagen we de reflectoren (wat klein zeg) van route 7.
Toch eerst maar teruggegaan om route 5 te vinden. Dit geven we op en en passant lossen we de puzzel met de dominostenen nog even op. Achteraf gezien blijkt dat precies op de plaats te zijn waar het moest: het begin van route 6 (dominosteen route). Zonder dat we het wisten nogmaals (de goede route) via hetzelfde kronkelpaadje langs het vennetje gelopen waar we een half uurtje eerder ook al waren geweest. Bij de controlepost A waren we ploeg nummer 5, terwijl er 25 ploegen voor ons waren gestart. Duidelijk dat we heel wat tijd hadden afgesneden. Wel ten koste van een letter(s) en de route 5 compleet gemist.
Met het vertrouwde boekje maken we gelukkig niet de fout bij post A linksaf te gaan; eerst het zandpad en pas daarna het fietspad. De “rustige” rabatroute noemen ze dat! Vrijwel onbegaanbaar terrein door de kap- en snoeiactiviteiten van Natuurmonumenten. Die 68 graden konden we ook zeker niet handhaven. Hier kregen we ook voor het eerst echt natte voeten en dan met name degenen onder ons die op gympies lopen.
Post B was redelijk gemakkelijk te vinden; het bootje was verschrikkelijk wankel (kwam wellicht van de kikker die in het bootje meevoer). Bij de klokkenroute vergaten we even de klokken in de juiste volgorde te zetten (wat gemeen!). De vectorroute leverde vele discussies op: moest je een bos bedwingen of het pad volgen. We hebben het niet getroffen: de aardige route compleet gemist: geen groen-gele draadjes gevonden, maar wel de memorie van de Sterrenschans via een omweg.
Dan gaat het een hele tijd “volgas” naar post C via de tempex-bruggetjes over de vaart. We zijn dan op kop in deze Wampex. Het eind van de Oleaat route bij “35m” leverde enige problemen op. Vanaf de straat 35 passen terug en door het bos zonder pad: kom daar maar eens op! De wonderschone kerstboomroute was werkelijk geweldig. Hoe bedenk je het ?! Wel lastig met zilver en goudkleurige bandjes.
Wij eerst denken dat er paarse en oranje ballen hingen; de oranje ballen hebben we later maar tot rood opgewaardeerd. En hoeveel precies: eigenlijk de tel een beetje kwijtgeraakt door het zoeken naar de route. We waren nog zo helder om in ons notitieboekje route 22, de grote doorsteek, op te zoeken. Wat nat ! En wat een teleurstelling: alweer geen letters. Het is om mismoedig van te worden! De lichtblauwe klinkers waren snel gevonden, want die vind je alleen maar bij het doolhofpark.
De vlotten in het zwembad waren wel erg “wiebelig”. Desondanks geen nat pak. Het doolhof werd redelijk vlot afgewerkt. De echte wampexer kwam bij ons boven bij de start van route 28: de rood witte linten. Geen container zakken of zoiets: gewoon het water inlopen en lezen wat je te doen staat (klasse Peter !). Blijkt dat er onderweg een paar linten missen en sportief als we zijn hebben we dat bij post F gemeld.
Op het betonpad liep het lekker, maar direct daarna kwam de blubber en schrikdraad. We waren gewaarschuwd, maar dat het in het weiland zo nat was: klotsend in de gympies verder in de grote kentekenplaat route. Het begon behoorlijk te misten, zodat de kentekenplaten moeilijk te vinden waren. De meeste foutjes konden we nog net op tijd herstellen, maar op het eind ging het fout. Eerst de gladde boomstam over de sloot: het vroor op klomphoogte ! Na vele aarzelingen passeerden we de sloot. Toen zijn we (niet opzettelijk) gesplitst en kwamen via verschillende wegen bij de oprijlaan van camping De Ikeleane.
We doen al jaren mee, dus die doppen ging goed. Totdat we bij de chocopost hoorden dat we daar een letter hadden moeten vinden. Onze letterkaart zag er nog erg leeg uit, dus alweer een letter gemist. Ook die lege plek op de kaart kon er nog net bij. Daarna hebben we de meeste routes zonder problemen genomen. Uitgezonderd de PC-route die ons ruim een half uur teveel “heen en terug en weer heen” heeft gekost. “Vanaf een 4-sprong vervolg je langs de ZW oever van H2O tot stuw”. Wij volgden het pad langs de oever en niet de oever zelf, dus zagen we geen stuw. En op de 4-sprong, waarvandaan we begonnen, was ook een stuw. Werd die misschien bedoeld ? Van alles geprobeerd en toch gelukt. En een letter !
Wel verdiend na een grote inspanning, vonden we zelf. De laatste ledjes leidden ons nog van het pad naar de finish af. Een instinker die we eigenlijk ook wel met een letter beloond hadden willen zien, maar helaas. Na 8 uur en 40 minuten binnen. De snert ging er goed in; omdat deze tocht voor onze begrippen wel erg lang duurde, waren een aantal teamleden al lang door hun brood heen. Het was een zeer gevarieerde, zware tocht. Zoals altijd weer de verschillende interpretaties van de beschrijving die aanleiding geven tot discussie.
Bij ons blijven in herinnering de instabiele vlotten, zeer gladde planken en bomen over sloten, de mist, de natte weilanden, modderige paden in sommige delen van de bossen, de prachtige kerstbomen route, dolen in het doolhof. En natuurlijk de letterkaart die we lang niet vol hebben kunnen krijgen. Binnen enkele weken hopen we te weten hoe we het er vanaf hebben gebracht.
We willen onze dank aan de organisatie overbrengen voor de voortreffelijke en creatieve wijze dat deze Wampex is opgebouwd. En meteen na de finish: bijna iedereen wilde meteen inschrijven voor de WAMPEX van 2003.
Dus tot volgend jaar !!
De Volgas’ers.
