Het is koud als team Parsifal op 26 november de parkeerplaats van ’t Booze Wijf oprijdt. Erg koud. Uiteindelijk blijkt het -6 graden te worden. Normaliter lopen we op de eerste wampex-avond maar deze (negende) keer wordt de laatste november-avond gekozen vanwege logistieke planningsproblemen. Dan maar geen kampioen..
Op zo’n eerste oktoberavond zijn we gewend om bijna in korte broek te lopen, maar dit is andere koek. Walking in a winterwonderland.
Na het opsouperen van de informatie + een kop koffie, klimmen we om 20:12 uur over verschillende tassen, die de achteruitgang blokkeren. Zou dat wel goed zijn? Yep, lettertje gevonden.
We zijn er op gekleed (ik heb 6 lagen kleding aan), maar de bij de eerste post voel ik me een Michelin-mannetje dat met moeite de caravan in rolt. Hulde voor het creatieve stukje sloopwerk, die caravan. Ik ben benieuwd of Hendrik Jan hier de komende zomer nog mee op pad wil. Wij hebben in ieder geval voorzichtig gedaan om het meubilair te sparen.
“Let op die letters mannen!” We duiken de bossen in. Aangezien ik het ‘bord’ gedaan heb, heb ik geen flauw idee hoe we de gehusselde route moeten lopen, maar heb terecht alle vertrouwen in het team-work waarmee we al acht keer eerder ongekende prestaties hebben geleverd. Ook de ganzenbordroute gaat goed. Wel blijkt een oever bereden te zijn door een auto, waardoor het lijkt alsof het een zandpad is. Een kleine terugwandeling is nodig. De routes volgen elkaar in rap tempo op. Soms erg lastig, vooral de rare rare rare rare maantjesroute. Daar snap ik nooit wat van, maar gelukkig komen we eruit, door met een schuin oogje en wat loensende blikken het boekje te begluren. Al gauw lopen we met ruimende wind (Ja Jan, met de klok mee) langs een lettertje naar de post. Het gaat erg voorspoedig, vertellen ze aldaar, en de stemming zit erin. Vlot een vlotje bouwen met Sjors’-banden en dan eindelijk de weg over, de rimboe in. Het kompas-gepuzzel met helikopter-, klokken en weerstandjes in route 14 tm 20 loopt redelijk soepel, al bezorgen de Romeinen ons wat problemen. We volgen namelijk het uitgesleten pad, maar raken daarmee van de koers. Even terug, opnieuw beginnen en dan gaat het goed. Bij de eerste wateroversteek leer ik al gauw dat het bij -6 graden niet handig is om aan het natte touw te trekken met handschoenen aan. Die bleven vervolgens nog lang nat, en kouuuuud.
“heeh? Wacht, er kan nog een trein komen!!??” We lopen plots over de spoorbaan naar het centraal station van Marnehuizen. Wederom heeft de organisatie een memorabele post bedacht met een ‘echt’ treinkaartje met een routetekst. Leuk!.
Vervolgens volgen we glowsticks. Hierbij blijkt het verstandig om de zaklantaarn even rust te geven. Zeker die bouwlamp die Rients meezeult en waarmee je een deel van Marnehuizen in 1x in het licht kan dompelen.
Halverwege de glowsticks, tussen Hokkenhuizen en Geenhuizen, hebben we moeite om een ijverig lid van de organisatie te overtuigen dat we NIET de korte afsteek-route willen lopen naar de chocopost. We mogen door. Vervolgens volgt de eerste prachtige kompas-doorsteek over de witte heide! Die zouden we anders mooi gemist hebben…
“Let op die letters mannen”
Het vlinderbos kent voor ons geen geheimen meer. Die plattegrond heb ik na 2001,2004 en 2006 in mijn geheugen gegrifd. De oleaat- en striproute kunnen haast met lampen uit.
Dan komt post G, de kuipjes-oversteek. Ondanks de waarschuwing van de half bevroren post, dat er al 10 mensen een nat pak hebben gehaald, vindt Tom het nodig om als nummer 11 een natte bips te regelen. En die bleef nog lang koud!
Ook gaat het bij de chocking kompas route mis. Hier lopen we te ver naar rechts. Een fout-wampie (bedankt organisatie) brengt ons weer op het rechte pad.
Bij de chocopost kom ik een kennis tegen die met team Ego meeloopt. Deze was rond 17:00 gestart, en wij om 20:12 uur. Dat geeft de burger moed, naast de tradiationeel lekkere chocolademelk en appel.
Helaas gaat het na de choc bij de verknipte oleaat een beetje mis. Volgens ons heeft een overijverige militair in de week ervoor van de eerste splitsing (ga rechtsaf) een kruising gemaakt. Dat scheelt toch een kwartiertje en rijp beraad is nodig.
Het gaat weer een beetje mis bij het einde van die Frieze hartjes route (32). Gelukkig ziet Jan na een paar minuten dat route 34 mist…. De relatie met de videoroute is dan gauw gemaakt, want die hebben we nog niet gehad.
“Let op die letters mannen”
De grootste fout maken we bij de grote doorsteekroute, die we net als vele andere groepen die avond veel te ver naar rechts eindigen. Volgens mij speelt daar de wel bekende wet van de witte-voetstapjes-in-de-sneeuw. Want de richting waar veel in gelopen is, zal wel goed zijn. Niet dus.
De laatste loodjes wegen eigenlijk best wel licht, we zijn immers nog geen 8.5 uur onderweg als de finish om 04:35 uur bereikt wordt.
Uiteindelijk een derde plaats, met helaas toch nog wel drie gemiste letters. Maar het is onze beste prestatie ooit. Dat riekt naar meer. Volgend jaar toch maar weer op de eerste avond starten.
Zojuist heb ik ons team ingeschreven voor 28 oktober, 19:15 uur.
Tot dan een prettig jaar gewenst!
Organisatie wederom bedankt en succes (en vooral plezier) met het bedenken van de volgende tocht
Team Parsifal (Jan, Tom, Rients, Leonardt, Folkert)
