Na maanden van heen-en-weer-mailberichtjes en zenuwachtige opfokgesprekjes was het 12 november eindelijk zover voor de mannen van Defaultium (fysisch geografisch dispuut uit Utrecht); de eerste Wampex was een feit! De mannen van Defaultium waren overigens maar met vier van de zeven aanwezig, daarom was Eelco, het broertje van Erwin, ingevlogen. In de verbeelding van ons allen was de Wampex op voorhand reeds een onoverbrugbare expeditie geworden, mede ingegeven door de heroïsche verhalen over de Wampexen van de afgelopen jaren (internet). Het doembeeld van na 2 uur wandelen weer bij de start uitkomen zonder een meter wampex te hebben gelopen, vrieskou, metersdiepe sloten waar doorheen gewandeld moest worden, zou vandaag waarschijnlijk bewaarheid worden.
De mannen uit Zeist, Baarn, Soest en Amersfoort zaten rond 11.30 in de auto op weg naar Assen. Uiteraard werd er onderweg gestopt bij een tankstation om een bakkie te doen en een gevulde koek c.q. snickers te nemen. Uiteindelijk kwamen we om 13 uur aan in Assen waar Bart net de aardappels had opgezet voor de boerenkool; dan hadden we maar vast warm gegeten. Om 14.40 vertrokken we met een volle maag en met zijn vijfjes in de Ford van Erwin richting Lauwersoog. De zenuwen begonnen langzaamaan op te komen, de blikken werden strakker toen de donkeren luchten en de zware en glimmende kleigronden in zicht kwamen, maar de humor bleef. Gelukkig blijkt dit altijd een effectief wapen om te relativeren en te overleven. Eindelijk kwamen we dan aan op het parkeerterrein van de Wampex (Lauwersoog)….het regende……(uiteraard)
Binnengekomen in de zeilschool Lauwer (erg gezellig) een kopje koffie genomen en voorzichtig richting informatiebord geschuifeld. Het was nu echt begonnen. We verdeelden de schrijftaken en aldus stond aan de ene kant (Bart, Mark en Eelco) een deel van de groep te schrijven en ook aan de andere kant (Erwin en Camiel). Alles was nieuw maar al snel hadden we redelijk door hoe het bord werkt en wat er ongeveer mee werd bedoeld. Erwin verzamelde alle informatie in zijn plastic insteekhoes en na wat laatste boterhammen, koffie, wc-bezoek, fotootjes konden de poncho’s en regenpakken aan en liepen we naar de starttafel om 17.30.
Enigszins teleurstellend bleek ‘het startschot’ te bestaan uit de woorden dat we wel konden vertrekken. Dat was rond 17.34. De dames bij de starttafel waren overigens blij dat ze onze teamnaam niet hoefden om te roepen want ze hadden geen idee hoe het uit te spreken. Dat hebben we ze natuurlijk even haarfijn uitgelegd. Jajaja, de p.r. van Defaultium kreeg een flinke impuls. Buiten aangekomen konden we na 25 meter onze eerste post invinken en onze eerste stempel ophalen en meteen een vlot op om het water over te steken. Dit ging redelijk soepel hoewel een enkele bij het uitstappen reeds een eerste natte schoen behaalde. De tocht was begonnen en vrolijk stapten we verder, op zoek naar de route en letters langs de route. Camiel had een nieuwe grote zaklamp gekocht, speciaal voor de Wampex en natuurlijk knapte na een paar minuten Wampex het lampje…..Gelukkig had Bart een reservezaklamp mee.
Het begin verliep erg soepel en ook de eerste loopplank over een sloot werd zonder wankelen of vallen genomen. Grappig dat je zoiets gewoon doet zonder echt na te denken, normaal gesproken (op een zondagmiddag) zou je zoiets niet zo snel doen, maar dit was de Wampex en we gingen er voor onder het motto ‘Gaan is goed!’. We voelden ons in ons element! Je hebt overigens een erg vervelende Wampex als je na 20 minuten al in een sloot ligt en dan nog 8 uur verder moet. Na een half uurtje was iedereen helemaal om en aldus werd er geroepen: “volgend jaar doen we weer mee!”. De Wampex was iets waar we, zonder dat we het bewust waren, eigenlijk al jaren op zoek naar waren geweest.
We vermaakten ons prima, onder een stralende sterrenhemel konden we lekker 2 km wegmalen op zoek naar “2”, een grote uitkijktoren. In de routebeschrijving stond ‘verder dan je denkt’, maar dit viel nog mee. Het scheelt ook als je niet denkt! Vanaf hier begon de eerste grote zoekfase eigenlijk, wat ongeveer een uur duurde. De route met de maantjes verliep nog goed maar de route erna (de conservenblikken) was een drama. We waren overigens niet de enige want op een gegeven moment stonden er zeker 6 ploegen te zoeken. Uiteindelijk kwamen we dan toch ineens ergens in het bos een stuk blik tegen en we begonnen dit maar wat te volgen. Plots hing er ook nog een letter en de sfeer was terug, we zaten weer goed! En misschien wel door deze tevredenheid verloren we scherpte…..het ging meteen weer mis bij de volgende route; of we nu bij een kruising naar 303° ipv bij een splitsing, we weten het niet. Maar ineens liepen we dwars door de heide, over een blubberpad (zonder andere voetstappen) en stonden we aan de rand van een groot heideveld. Wat nu? Mark zei onderweg nog: “een gevoel dat we fout zitten is zeker geen goed argument”. Een andere ploeg stond ook ineens naast ons en had een stoer verhaal dat ze drie kwartier later waren gestart dan wij. Ach ja, dat soort blufpraatjes horen er kennelijk ook bij.
Op basis van het democratisch principe (3-2) zijn we teruggelopen en op gevoel en door het volgen van een andere groep kwam het toch goed. Bart en Camiel werden verblijd met een mooie oude spoordijk en ineens zaten we in een militair oefendorp. Erg gaaf! Sjonge, dat wij hier nu gewoon liepen, erg stoer dat de organisatie dat had geregeld! Een stalen brug over en ineens zaten we in een riooolstelstel, kicken! Eelco (toch niet de kortste) zette gebukt een volle sprint in en al joelend en schreeuwend sprintten we door dit rioolstelsel, de ‘led-jes’ zoekend. Camiel schuurde de bovenkant van zijn pet kapot en ineens stonden we bij het goede trappetje en we klauterden omhoog. En daar stonden we dan; in een leeg, betonnen oefenhuis met dreunende muziek (“You’re in the Army now”) erin. Iedereen was goed opgefokt, wat een verrassing dit! Het leek wel een beetje alsof we terug naar onze jeugd waren teruggekeerd (wat het geheim van de hele Wampex natuurlijk is) en oorlogje speelden. In de volgende kamer was een stempelpost met een geheime opdracht, binnen 4 minuten moesten we in één van de drie huizen ergens buiten een volgende letter zien te vinden, maar het moest dus snel. Na het startteken sprintten we als een stel Mariniers naar buiten op zoek naar de 3 huizen. De Keu’s (Erwin en Eelco) namen het eerste huis voor hun rekening, Camiel het tweede en Bart en Mark het derde. Volkomen gefocused en geconcentreerd bestormden we de huizen op zoek naar de letter die 4 seconden na het betreden van het betreffende huis ook nog eens zou doven. “Ja, ik heb ‘m” riep Bart en ook deze letter hadden we dus binnen. Sjonge, wat een kick was dit stuk! Wampex rules! Dit oefendorp heette Marnehuizen, zo lazen wij op een bord.
Vanaf hier verliep het even zeer soepel! We haalden vier zoekende teams in, het weer was weer helder en we zaten nog met de adrenaline van de geheime opdracht. De oleaatroute ging goed en ook nu balanceerden we soepel over de balk bij het slootje. Het ging van een leien dakkie. Bij het vangnet over de sloot haalden we weer een nat voetje maar dit mocht geen naam hebben. We kregen er steeds meer plezier in, de route (‘strippenkaart’) die volgde ging snel en we zagen allerlei andere teams dolen door het bos. Camiel heeft in zijn scoutingtijd waarschijnlijk tientallen van dit soort strippenkaartroutes gelopen dus die deed het lekker ‘op de macht’. Later bedachten we dat de ‘dolende’ teams misschien wel route A deden en wij route B. De paden waren wat blubberachtig maar hier kwam de echte fysisch geograaf omhoog, hoe blubberiger hoe beter! Ook de volgende route ging goed en bij de rode reflector stokte het even een paar minuutjes. Maar al snel bedachten we dat dit misschien wel de route was die we moesten omkeren (dus rood is wit). Op het infobord bij de start had immers gestaan dat dat nog een verrassing was. En yes, rechts inderdaad een witte reflectorroute en yes, hier hing een letter! En yes, verderop wederom een letter! De stempelpost werd bereikt en Bart wankelde even later op een wc-pot boven het water, op zoek naar wc-papier. Bart kiepte wat heen en weer maar het ging goed en Bart had er wel plezier in. De Poort (kunstwerk) werd gepasseerd. We wisten toen nog niet dat dat een soort poort tot de hel was. Het begon weer te regenen maar we volgden vrolijk de 5Wit+-route. De vrolijkheid sloeg om toen we even geen witte paaltje meer zagen, kortom, terug maar weer en nog eens goed zoeken. Op goed geluk kwamen we op een zijpad weer een wit paaltje tegen en tevreden liepen we door; Dit tegenslagje ook weer overwonnen! (dachten we). Vanaf nu vertrok zich een redelijk drama; we zochten naar een blauw paaltje en in vervolg daarop kentekenplaatjes. In het begin deden we dat nog rustig en als enige groep, maar al snel liepen we gefrustreerd, verbaasd en verslagen rond te midden van een aantal andere groepen. Niks, niks, niks vonden we, zelfs geen ‘fout Wampie’.
Uiteindelijk werd het creatieve en soms onnavolgbare brein van Bart in werking gezet en liepen we op basis van zijn analyse een eind terug en vonden we ineens een plaatje. De maandag na de Wampex lazen we dat een groep voor ons een wit paaltje had verwijderd. Ik kan hier niet bij. Je zou toch denken dat alle Wampexers gelijk gezind zijn en dat iedereen elkaar de Wampex-ervaring gunt, maar goed, da’s blijkbaar naïef. Dit soort personen zou eigenlijk als doelwit gebruikt moeten worden in het militair oefendorp Marnehuizen. Hopelijk worden ze achterhaald! De bierdoppenroute ging goed en bijna op de knieën vervolgden we de route. We misten nog een deel van de kentekenroute, geen idee waarom dat mis ging. We realiseerden ons dat we waarschijnlijk een letter hadden gemist maar incasseerden bewust een kwartier straftijd, het liep tegen tweeën zolangzamerhand en we hadden het toch wel goed gehad na het witte paaltje. Kortom, we liepen verder en dat ging voorspoedig (o.a. Klokkenroute).
De heftige hagelbui maakte het nog even bijzonder maar via een leuke rietkraag langs een sloot en een stuk asfaltpad stonden we weer binnen. De Wampex was gefixed!! Top! Met name de voetjes waren toch wel wat moe! We bereikten de finish net na tweeën en ontvingen een vaantje. Sjonge, een vaantje, dat was lang geleden!! Bij de openhaard kwamen we weer even tot rust en het koppie erwtensoep, een sigaar en een cognacje van Camiel zorgden ervoor dat met name bij Bart en Mark de oogjes begonnen toe te vallen. Rond drieën stapten we dus in de auto, op weg naar Assen. Een bijna slapende Bart werd uit de auto geduwd en Erwin reed op een volledig lege A28 soepel naar A’foort toe. Klasse hoor! En dat zonder tussenstop onderweg!
Ondertussen sliepen Mark en Camiel lekker op de achterbank. Eelco werd in A’foort uit de auto gelaten en kon zijn huisje weer in. Nadat Camiel in Baarn werd afgezet (en nog snel even een tv werd ingeladen in de auto van Erwin) kwam de rit ten einde in Soest. Mark stapte met tv over in zijn auto en tufte rond zessen naar Zeist. En zo kwam er aan deze eerste Wampex een einde! Volgend jaar weer, zonder meer! Op maandag bleek dat we in onze eerste Wampex als 48e van de 82 waren geëindigd, lang niet slecht! Maar belangrijker nog, de vooraf onneembaar lijkende Wampexvesting was uiteindelijk toch vrij soeverein en met plezier bedwongen! Defaultium had eindelijk de activiteit gevonden waar jarenlang onbewust naar was gezocht!
