Vorig jaar dacht ik:”Dat is eens maar nooit weer”. Gebroken kwam ik over de finish en dagen erna waren de voeten nog opgezwollen en vierden de beenspieren feest, vooral bij het traplopen, maar gaandeweg veranderde mijn mening weer. Wat zou de stichting Wampex zonder de vrolijke meisjes en jongens van de SSN moeten? Het geheel zou degraderen tot een vrije nachtwandeling in de natuur, dus mijn verantwoording nemende besloot ik om toch maar weer mee te doen. Helaas, helaas, we konden geen meisjes meekrijgen.
Gezessen trokken wij ten aanval. Indachtig de Wampexgedachte verdwaalden wij al vóór de inschrijving. We reden al langs de sluizen toen een opmerkzame SSN-er opmerkte dat we bij de zeilschool moesten zijn. Op onze schreden teruggekeerd en voor het restaurant geparkeerd. Striemende regen en harde wind werd ons deel. De moed zakte ons in de schoenen. We moesten om 19.24 uur starten, maar we waren om 16.32 uur al aanwezig omdat we niets aan het toeval over wilden laten. Bernard het bos ingestuurd om Rinus te halen. Deze aardige flierefluiter werkt in het AZG en om 17.00 uur is het daar qua verkeersdrukte een puinhoop van jewelste. Zij kwamen dan ook pas om 19.17 uur de kantine van de zeilschool inlopen.
Ondertussen hadden wij onze vingers blauw geschreven. Onduidelijke verhalen over beren en kangoeroes; gekleurde punaises; oleaten; flippo’s; verkeersborden, enz. enz. START! Met krimpende (??) wind om de kantine heen. Het verbale gevecht begon… Is dat nou links- en/of rechtsaf? Gelukkig wist Wim het antwoord want die wou vroeger kapitein worden. Achterbaks en gluiperig werd vanuit een winderig tentje ons de routebeschrijving toegeworpen. Tip voor volgend jaar: kan dat niet beter in de kantine gebeuren??? In het pikkedonker, vliegende storm en hagel en regen op godbetert een vlot plaatsnemen. Probeer dat maar eens lieve mensen. Vrolijk zingend trokken wij ons voort over de woeste schuimkoppen. Reimer stapte bij het uitstappen op een instabiel vlot en zakte gelijk tot aan zijn knieën in het zilte nat. Dat was lachen… Kon hij ook niks aan doen. Hij was voor het eerst mee. Robert waren we al gauw kwijt, maar luid schreeuwend gaf hij ergens in het struikgewas aan dat hij de juiste route had gevonden.
Dit herhaalde zich tijdens alle routes. Volgend jaar nemen we een megafoon mee, dan kan hij mooi alle groepen begeleiden. Zware buien vielen op ons neder en kromgebogen tegen de storm vielen wij op de opdrachten aan. Al gauw kreeg Wim last van zijn tenen in zijn “wandelschoenen” van 1 ½ kilo elk. Dit noopte hem tot het lopen met O-benen en dit had weer tot gevolg dat de knieën aardig belast werden. “Vindt nummer 2 en dat is verder dan u denkt”… En dan moet je oppassen. Over de Lauwersmeervlakte kwam de maan op. De zaklantaarns konden in de zak, want die apparaten dragen niet voor niks die naam. Moppen tappend en (alweer) vrolijk zingend vlogen de km’s onder de schoenzolen door. De uitkijkpost 2 bracht moeilijkheden met zich mee. Discussiërend en gesticulerend werd er van gedachten gewisseld. Paul nam de tegenstanders in zich op en zei resoluut:”Daar moeten we heen” en hij prangde een vinger in een onduidelijke richting. Wij vroegen hoe hij dat zo zeker wist. “Daar gaan ze allemaal heen”, voorwaar een sterk staaltje van zijn opmerkingsvermogen. Zwoegend en ploeterend door de bossen en de heide. Dat inspireerde ons weer tot een prachtig lied.
Striproute! Dat lag er lekker recht en strak bij. Uitnodigend lag het kaarsrechte bospad voor onze voeten. We renden nog nèt niet, maar Robert was al uit zicht. Halverwege het bospad hield Bernard plots in. “Dit is niet goed mannen, die V-tekens aan die rechte lijn hebben een betekenis”. We konden onszelf wel voor de kop slaan, want vorig jaar waren we daar ook door misgelopen zodat we 2 keer die verduivelde uitkijktoren mochten ontwaren, maar dit terzijde.
De flippo-route is ook altijd een bron van vermaak. Links, rechts, onder, boven, vooruit, achteruit, op de gok lopen. Het pakte fantastisch uit! Tot de enkels door de drek. Levensgevaarlijke oversteek bij die sloten op een wel erg dunne en smalle plank; wel erg grote gaten in het visnet; wel erg slappe touwtjes over de sloot; wel erg wankele vlotjes om over te steken.
Nee, dan het spookdorp. Onder keiharde Status Qou muziek, door Bolland en Bolland geschreven, door de rioleringsbuis naar de geheime post. We namen gelijk een samenzweerderige houding aan. Er moest een letter worden gezocht in een door leds (light emitted diodes, ja beste mensen ik mag graag mijn kennis spuien) verlichte “huizen”. Robert liep ondertussen de volgende route al…..
Gaandeweg werd de wandeling voor mij een helse kwelling. De gekwetste knieën konden de O-benen haast niet meer dragen. Eindelijk een fietspad met een blauw bordje met witte streep, ware het niet dat Robert de Haas dit bordje sprintend voorbij liep. Dit heeft ons de vierde plaats gekost, maar onze overallklassering heeft voor ons alles goedgemaakt.
SSN doet volgend jaar weer mee!
Hulde aan de organisatie.
