Het zit er gelukkig weer op, die veel geroemde maar even zo vaak verguisde wampex. Wat een negatief begin zult u denken. Ja, dat is zo maar dat is nou eenmaal de aard van het beestje. Mensen lachen ook liever om iets negatiefs, een blunder, een persoon die op een idiote manier te water raakt, iemand die lelijk onderuit gaat. “Geen beter vermaak dan leedvermaak” zegt het spreekwoord en zo is het maar net. Het meeste heb ik zelf gelachen om deelnemers die de plank missloegen of zelfs misgrepen. Een paar voorbeelden: Op de derde wampex-avond stond ik gemoedelijk te keuvelen met Wiebe en Sape bij post B (de linke kano´s bij de Baekendyk). Tussen neus en lippen vroeg ik of er al iemand van de gladde betonwanden van het stortebed achter de stuw was gegleden en een nat pak had gehaald. “Ach welnee” zei Wiebe maar we waren nog niet uitgesproken of er was iemand die tot z´n middel toe het water ingleed. Of die persoon die bij het zwembad zo gefixeerd was op het bordje aan het touw dat hij zwembad finaal over het hoofd zag en zo te water liep. Toen hij proestend als een walrus bovenkwam zei hij: “Dat was dom!”.
Vermaekelijke zaken zijn het, de krenten in de wampex-pap. Maar het zijn niet allemaal krenten tijdens zo´n wampex en we zitten er al helemaal niet op! Harde noten moeten soms worden gekraakt en ook dit jaar kwamen er enkele vieze tegenvallers op onze weg. Vooruit, een voorbeeld dan. Tijdens het klaarzetten van de dingen bij post E (het doolhof) dronk ik samen met Hendrik gezellig een kop koffie in de kou. Ik vroeg aan Hendrik of hij nog een tweede bakje wilde en hij zei (zoals gewoonlijk): “Tuurlijk, op 1 poot ken ik niet lopen”. Goed, dus nog een tweede bakje. Dat dit niets hielp bleek toen hij prompt daarna bij het doolhof zijn ene poot lelijk verzwikte en de rest van de dag als een ooievaar (of was het een reiger?) op 1 poot door het leven kreupelde. Het kan dus toch op 1 poot, of niet Hendrik? Goed, alle gekheid op een stokje.
Laten we eens even stilstaan bij alle mensen die als wachtpost deze wampex weer urenlang hebben zitten vernikkelen en wachten op deelnemers. Hulde! Zonder jullie was het niet mogelijk geweest deze wampex te organiseren. Sommigen hebben het wel erg druk gehad. Zoals Hilbrand en Jantje die op de tweede en derde avond keihard hebben moeten werken om die gammele drijfbrug letterlijk in de Bakkeveensevaart te houden. De kettinkjes bleken last te hebben van metaalmoeheid en dus verving Hilbrand steeds maar weer kapotte drijvers door gereviseerde exemplaren, een nat en koud karweitje. Op de laatste avond had hij er zelfs een aggregaat en bouwlamp bij. Handige jongen die Hilbrand.
Anne en Lydia Brouwer (post bij het Doolhof) hadden ook dit jaar hun zaakjes goed voor elkaar. Een gaskachel, prachtige verstelbare tuinstoelen, sfeerlichtjes, snert en een draagbare computer met DVD en een heel arsenaal speelfilms hielpen hun door de o zo saaie wampex-avonden heen. De techniek staat voor niets bij deze moderne mensen. Andere posten daarentegen, zoals Wiebe en Sape, waren op de eerste twee avonden op post A bij de Stripe als een kind zo blij met een parasol, twee klapstoelen, een thermoskan koffie en een trommeltje kaas en droge worst. Een kinderhand is gauw gevuld. Bij de chocopost stonden weer de boegbeelden van de wampex in de personen van Paulien en Ineke. Zij hadden een techniek ontwikkeld waarbij de mensen de chocolademelk al op een kilometer afstand konden ruiken. Gewoon het gas voluit! Het was daar als vanouds gezellig, zeker als Ties (de taxibuschauffeur) de deelnemers vergaste op zijn sterke verhalen (meestal uit de oude doos, want zo jong is Ties ook al niet meer). Zijn nek wordt trouwens ook minder want achteruitrijden met de bus lukt ook niet meer zo goed. Ach, het zij hem vergeven.
Communicatie is in de maatschappij van vandaag de dag een hoog goed, ja zelfs een must. Het wordt de moderne kinderen al met de paplepel ingegoten. GSM-etjes waren bij iedere groep wel aan te treffen en ook bij de organisatie zelf. Zo had onze voorzitter, Hendrik-jan 2 mobiele telefoons en een portofoon. Bij tijd en wijle leek hij wel een papegaai die regelmatig de woorden “geen bereik” uitkraamde. Nee, de bossen van Bakkeveen stonden een goede ontvangst regelmatig in de weg.
Ach, er zit geen lijn in dit verhaal maar dat wil ik ook helemaal niet. Gewoon lekker leuteren. Let op, nog enkele leuke ontmoetingen met groepen. Voorbeeld 1, een groep uit Nieuw Buinen of iets dergelijks (waar ligt dat gehucht in vredesnaam?). Op de derde avond troffen wij (André en ik) hen op een fietspad, precies goed op de route. Da´s mooi zult u denken en dat is in feite ook zo, maar, niet goed lezen in combinatie met enkele flessen Port, deed hun bijna de das om. Na route 11 komt route 14 dachten ze. Fout natuurlijk! Ezels, na route 11 komt hier in Fryslân route 12!! Een man met een grote Zorrow-hoed lachte zich hikkend het apezuur toen ze de fout ontdekten. Het lachen is hun in de loop van de nacht echter vergaan want ze haalden het niet, helaas.
Over alcohol en de wampex kunnen we kort zijn: “Doe het niet”. Volgend jaar gaan we samen met de politie Ooststellingwerf bij een post blaastesten afnemen. Wie door de mand gaat krijgt een flinke straftijd. De politie heeft dit jaar trouwens gelukkig niet gezien dat onze kentekens op de aanhangwagens niet klopten, dat de verlichting niet onberispelijk was en dat de lading soms wel erg ver uitstak. Ach, een kniesoor die er op let. Er zijn wel ergere dingen, zoals 3 km te snel rijden bijvoorbeeld. Het weer werkte dit jaar trouwens op alle fronten geweldig mee. Het was buitengewoon zacht en belangrijker nog, kurkdroog. Hierdoor was de kwaliteit van de paden uitstekend te noemen. We kijken er als organisatie ook altijd op toe dat we de mensen fatsoenlijke paden bieden. Ze betalen er immers voor en dan zijn goede paden het minste wat we voor ze kunnen doen.
Op de heide zaten als vanouds Reinder en Johan (post H), met twee vermoeide fietsen en een leuk deuntje (Mambo nr. 6 van Ome Henk Stubbe). Grappig dat de meeste mensen direct “nr 5″ riepen. Dat was nou juist de bedoeling!! Zo waren er meer leuke grapjes. Wist u trouwens dat we bij het uitzetten van de tocht vaak al voorpret hebben over potentiële blunders. Vaak begint een lachkannonade dan met een zin als:”Hé, dat is leuk, hier zal een groot deel van de deelnemers vast denken dat …….. terwijl dat helemaal niet de bedoeling is, gna, gna, gna”. Jannes en Jelte zaten de eerste twee avonden op post bij de kano´s aan de Baekendyk, twee serieuze mensen waar het goed mee samenwerken is. Wel had ik het idee dat Jannes het jammer vond dat hij z´n nieuwe Passat niet mee had genomen het terrein in. Het was een mooie vuurdoop geweest in de blubber.
Bij de finishpost zat een geblesseerde Reitse van der Galiën (voor insiders “P-2”) die als een ware dirigent het wampex-orkest door de roerige nacht leidde. Geen enkele groep glipte door de mazen van het controlenet. Zo weten we zeker dat er niemand in de moerassen rond Bakkeveen is gebleven. Wat mij ook is bijgebleven is de ontmoeting met de groep “Gaslichten”, een vrouwenploeg, dus altijd erg leuk. Zij waren bij post H al meer dan 12 uren onderweg en nog even enthousiast en levenslustig. Ik werd er bijna jaloers op want zelf had ik na 12 uur lopen mijn pijp al lang aan de wilgen gehangen. Uit onze eigen wampex-tijd (zo´n tien jaar geleden) herinner ik mij dat de stemming bij ons in de groep altijd tot om en nabij het vriespunt daalde als het tegenzat. Gefoeter en gezeur, vooral op de organisatie natuurlijk want er klopte weer geen hol van, waren dan schering en inslag. Dat de fout achteraf meestal bij jezelf ligt maakt je alleen maar razender. Maar goed, dat terzijde. Voor jeugdsentiment (of trauma´s) is dit verslag niet bedoeld.
Goed beste lezers, het zit er weer op. Gelukkig en jammer tegelijk maar zo is het nou eenmaal. Geen grote ongelukken en veel leuke reacties. Bedankt daarvoor! We zullen onze best doen om er ook in 2003 weer wat leuks van te maken. Want, leuk moet het zijn. Ja, en nat en koud en lang en moeilijk zult u denken. Oké, tot volgend jaar.
